INSTALLATIES EN PROJECTEN

Laurens van der Zee

 

terug naar DICHTER

INSTALLATIES EN PROJECTEN

Diverse columns,speeches en teksten

De Opblaaspop

One night only

Nestor - geen wonder

De Vliegende Hollander

Het meisje met de gouden haren

De Kat-Cacteeënyclus

Stegen

Licht in mijn oren

Anagrammenboek

Theekoepeltje Dichtersdomicilie

Gedichtenmarathon

De Dionysische Boom

De Zee als Dichter

Dít gaan we doen!

Straatmuzikant

Muziekontbijt

Min Tien Beaufort

Degelperspoëzie

Een Kerstverhaal

Vitrine "Van kop tot teen"

Linnaeus Geluidslandschap

Linnaeus Tekstbanieren

Rouwadvertenties Holland2050

Tambal Ban

Neem die kans, geef die kans!

Ontmoeten in Beeld

"Context" Fotowedstrijd

Vertaalproject "De wereld rond gedicht"

Rouwadvertenties "Begraven in Wageningen"

Taal in Zicht

Food for You

Het benzinestation, de komma in de reis

By the Way

Volksfront Allen Arm

Taaloefening

Speculaetie Staete

In vrijheid gesproken

Beelden van Gelderland

Molenmarkt

Verhalende rivier

De Tafel van W

Tel Sul

Wereldrecord kleinste schroefje

Teksten bij Araun Gordijn

Ons Huis

Apparaten vet en mager

Tussenhuidse teksten

Van mijn oude bank...

Morghe Sahar

Ministerie van in onbruik geraakte zaken

 

EEN KERSTVERHAAL - Wageningen juli 2007

Op 7 juli 2007 is in Wageningen een kerstfeest gevierd. Consequent, met Glühwein, kerstzangkoren in zwart en glitter en uiteraard een enorme kalkoen. Kerst was ditmaal het thema van het feest dat om het jaar door een groep vrienden in deze stad wordt georganiseerd. Als dichter en als chauffeur van mijn klassieke Dodge pick-up, en ook nog als muzikant in de folkgroep Folkcorn, werk ik aan deze feesten mee. Voor dit feest heb ik een kerstverhaal geschreven en voorgelezen dat zich in meerdere tijden tegelijk afspeelt - het was een cliff-hanger want ik heb het tussen de bedrijven door op de dag zelf nog geschreven. Voor de aardigheid had ik aan mijn mooie Dodge pick-up een leuk rolletje toebedacht. Omdat het besloten feesten zijn meende ik dat ik een tekening van Peter Verstraten die precies op die datum verscheen ook wel mocht laten meespelen. Het kerstverhaal met deze tekening en een oude reclamefoto van mijn Dodge (want precies zo een heb ik er in het donkergroen en zwart!) heb ik naderhand in een geprint boekje gebundeld en aan de organisatoren gegeven. Het is uiteraard niet in de handel. Maar oh wat zonde als niemand het meer leest!. Die lui van de organisatie hebben het natuurlijk allemaal in een la geflikkerd. Sic transit gloria mundi. Maar dat laat deze dichter zich natuurlijk niet gebeuren. Vandaar hieronder.

Maar eerst een toelichting op die themafeesten. Die toelichting staat ook als inleiding bij andere projecten uit de lijst die voor die feesten gemaakt zijn:

Om het jaar organiseert een groepje vrienden en kennissen in Wageningen een themafeest. De sport voor organisatoren en gasten is om dit thema zo creatief en consequent mogelijk in de praktijk te brengen. Het wordt gehouden op een sportpark buiten de stad, aan de rand van het bos. Alles kan dus. Als dichter en oldtimerrijder ben ik meedenker, schrijver en transporteur. Mijn Dodge pick-up uit 1942 draait bij de opbouw en opruiming van het feest overuren. Als dichter schrijf ik soms een tekst die ik op het podium voorlees. Alle muziek en andere acts komen uit de vrienden en kennissen die de vaste gasten zijn. Met onze muziekgroep Folkcorn studeren we steevast een passend programma in. Zo hebben we onder meer een repertoire van Duitse schlagers, countryliedjes, jaren '50 Rock and Roll, Rolling Stones en The Mamas and the Papas opgebouwd, ook al is onze stiel historische Nederlandse volksmuziek.

Nu mijn kerstverhaal.

KERSTVERHAAL

Het moet medio 1949 zijn geweest. Het regende. Ron, de negentienjarige held van dit verhaal, had moeite de weg te zien. Het magere ruitenwissertje van zijn Dodge pick-up, dat alleen de ruit bij de chauffeur bediende, veegde maar een meloenschijf van zo’n tien bij twintig centimeter schoon. Kennelijk had zijn baas geen geld over gehad voor een tweede wisser. “Dat voorspelt niet veel goeds Ron”, had zijn opa gezegd toen hij hem verteld had van deze auto en zijn nieuwe baan, zijn eerste echte baan, bij een transportbedrijf. Verder was het een mieterse wagen. Hydraulische remmen, mevrouw, meneer! En een neusje! Een gloednieuwe wagen uit Amerika, de eerste import na de oorlog. Dat ze bij Dodge een jaar terug een nieuw model hadden uitgebracht deed er niet toe, nieuw was nieuw. En nu was ie op weg met een lading glühwein naar een stel idioten die Kerst wilden vieren. In juli! Tegen zijn baas hadden ze gezegd dat ze door de oorlog zoveel tijd hadden verloren dat ze nu alles twee keer zo snel wilden doen. De zon brak door en wat stond daar langs de weg? Een jonge vrouw. Ze liftte dus hij stopte. Wat een voorkant! Hij betreurde het dat de veiligheidsgordel nog niet was uitgevonden, in veiligheidsgordels komen voorpartijen zoveel beter tot hun recht. Hij nam zijn verlies en draaide de weg op. “Wat doet die glühwein in je auto”, vroeg ze, “het is toch nog lang geen oudjaar?”. Hij legde het geval uit en voegde er aan toe dat hij niet wist wat hij ervan moest denken, ‘t was net, of het niet waar was, en als dát waar was, dan was hij misschien zelf wel niet waar. Als dat er al wat toe deed. Of zoiets. Zij had dat ook wel, zei ze. Soms zat ze liever in een verhaal dan in het echt. “Neem dit”, zei ze, en trok zijn hand naar haar knie. “In het echt zijn vrouwen dames maar in een verhaal mogen we veel meer!”. Het is dat ze inmiddels door een bos reden anders had hij daar nooit kunnen stoppen. Hij stopte dus in een bos, zij trok hem mee, een heel klein eindje af en daarna over zich heen.
“Wacht even, Ron, ik lig op een dennenappel”. Een grappig, maar voor dit verhaal onbelangrijk detail is, dat deze monoloog in 2007 door de Nederlandse tekenaar Peter Verstraten zou worden vereeuwigd in een tekening die op de dag van een Kerstfeest op een al even idiote datum namelijk 7 juli te Wageningen zou plaatsvinden. Wat is de wereld toch klein!
Peter Verstraten Scheurkalender 7 juli 2007

Een frappante coïncidentie! Toen ze zich verplaatst hadden met getrek en gesjor was de spanning er even af. “Je moet me maar vastbinden”, zei ze, “dan voel ik meer”.
Zo gezegd zo gedaan. Na afloop dronken ze een kopje koffie in een wegrestaurant. Ron vertelde honderd-uit over zijn toekomstplannen. Hoe hij eerst krantenjongen had willen worden omdat die op een advertentie zo stoer op de treeplank van een Dodge pick-up stapels kranten naar een collega had gegooid. Bovendien was hij gek op lezen. Ook dacht hij soms aan boer, of liever nog twee, vanwege de enthousiaste samenspraak tussen die twee in een andere advertentie, terwijl ze geleund stonden tegen de motorkap van alweer een Dodge. Later pas had hij ingezien dat in advertenties dingen rooskleurig worden voorgesteld en dat het maar aan weinigen gegeven was, krantenjongen te worden. Toen hij haar vroeg wat zij wilde worden zei ze kleuterjuf maar ze wilden niet zeggen waarom. Ze had het eigenlijk wel gezien met hem, leek het. Ze stond op, zei “Dit is niet gebeurd”, gooide wat munten op tafel en liep naar buiten. Misschien heeft ze nog gezwaaid, maar hij zat onder de tafel omdat de munten in tegenstelling tot in de film allemaal over de rand waren gerold. Terug in de auto vond hij haar broekje en propte het in het dashboardkastje. Als hij het verkocht aan de hoogste bieder had hij de kosten er weer uit.
Hij droomde ervan, krantenjongen te worden op een Dodge Saturday Evening Post 9 maart 1946

Fluitend vervolgde hij zijn weg en wat stond daar even later langs de kant? Een negerjongetje. Dat kon hij er nu even niet bij hebben, hij wist nooit wat hij tegen negerjongetjes moest zeggen. Hij wees dus naar beneden alsof hij slechts hier in de buurt moest zijn en reed door, ook langs de negermoeder die een eind verder langs de weg stond met het bord “racist!”. “Glühwein gaat voor naastenliefde”, had zijn baas hem voorgehouden toen hij hem met deze bijzondere lading op weg stuurde. Een goede raad waar hij eerder aan had moeten denken. Zo reed hij nog een tijdje door tot hij er was. Wat een feest, kosten noch moeite waren gespaard. Overal knappe mensen in sjieke pakken. En allemaal gelukkig! Ze lachten naar elkaar en gaven elkaar drankjes. Er werd muziek gemaakt door een echte band. Onder kerstbomen lagen cadeautjes. Het leek hem of hij droomde. Kon hij ook maar zo gelukkig zijn en drankjes en cadeautjes krijgen. “Als je een cadeau inlevert kun je er ook een krijgen”, zei iemand tegen hem. Hij liep naar zijn auto, wikkelde het broekje in een servet en legde het onder een kerstboom. Direct gaf iemand hem een ander pakje retour, er zat een bundel in van de dichter Laurens van der Zee. Tranen van ontroering stroomden over Ron’s wangen. Een échte bundel van een echte dichter! “Als je snel bent kun je nog een handtekening krijgen ook”, zei de man die hem het pakje had gegeven. Samen liepen ze naar buiten, waar de dichter juist in zijn auto stapte. Een golf van kippenvel vloog over zijn lijf. Wat een verschijning! De adem stokte hem in zijn keel. Dit kon toch niet waar zijn? Hij vloog op de dichter af en omhelsde een koplamp. “Een D…D… Dodge pick-up zoals ik”, stotterde hij, “m maar hoe kan dat, ik dacht dat ik de enige was met zó’n auto!”. De dichter, een heer met gedistingeerd grijs aan de slapen, verzorgde nagels en een wilskrachtige kin, gaf hem een hand en zei: “Zo Ron, je hebt je tijd genomen. Nooit van Het Geheim gehoord? The Secret zoals ze het hier ook wel noemen evenals over die grote donkere plas waar de heimat van onze Dodge was (hij kon het dichten niet laten). Hoe het precies in elkaar zit weet ik niet maar zo af en toe komt er zomaar een wondertje voorbij en daar houd ik wel van”. Twee slanke koele handen sloten zich om zijn ogen. “Heb je soms iets van me aan?”, vroeg ze plagend. Hij nam haar bij de hand, trok haar naar de kerstboom en diepte het pakje op.
De dichter, een heer met gedistingeerd grijs aan de slapen Foto Jitze Kopinga

Ze trok haar jurk hoog op, bukte zich en deed haar broekje aan. “Ik wil geloof ik toch maar nooit een dame zijn”, zei ze, “verhaal of geen verhaal. Welkom in je nieuwe leven in 2007. Enne, vrolijk Kerstfeest!”.

Laurens van der Zee, Wageningen, 7 juli 2007

COLOFON Dit Kerstverhaal is door Laurens van der Zee geschreven op de dag van het kerstfeest dat op 7 juli 2007 in Wageningen is gehouden in het kader van de serie “11 april feesten”, themafeesten als particulier initiatief van een vrienden- en bekendengroep uit Wageningen en omstreken.
De feestcommissie bestond dit jaar uit: Annie van den Brink, Ricky Geurds, Nelly Groothuis, Ad Punt, Anneke Rot, Evelien van der Wolf en Frank van der Zwan.
Het Kerstverhaal maakte deel uit van het programma en is door de auteur op het feest voorgelezen.

 



 

©2007,2008 laurens van der zee, alle rechten voorbehouden. ontwerp Armand Haye