Fragment:

Je bent stil.
Is dat vrede of oorlog.
Of, nog erger, onverschilligheid.
Onverschilligheid...
Een vrouw kan veel hebben, oorlog, zelfs vrede. Maar onverschilligheid...!
Onverschilligheid is voor ons dé Speldenprik.
[...]
Maar je moet zo weg. Ik wacht op je. Genoeg te doen intussen. Inspecties, betalingen, die man van de waarschijnlijkheid zal ook wel weer komen. Ik regel het wel. Volgens mij heb je geen idee. Volgens mij denk jij dat je de enige bent die het druk heeft. Dat is niet gemeen bedoeld hoor. Maar ik regel het wel.

Paar dagen terug gaat de bel. De bakker. Volgens mij hadden we geen bakker aan de deur maar hij zei van wel. Want hij stond daar. Eiste betaling van eens geleverde broden. Had ik niet. Zet ie zijn voet tussen de deur en neemt mij op de deurmat. Dat cocos prikt gevaarlijk Johan kan je dat niet veranderen? Goed, hij weg. Half uur later is ie er weer. De melkboer. Betaling van eens geleverde melk. Dat heb ik dus ook weer geregeld, maar niet op de mat! Net is ie weg of daar belt de vestibulebelasting. Als je languit kan liggen in je vestibule, zo legt die functionaris uit, moet je meer opcenten betalen dan als je alleen maar genomen kan worden leunend tegen het handschoenenkastje. En wat blijkt? Het kan allebei! Dit is een duur halletje Johan daar moeten we toch eens wat aan doen. [...]