Fragment:

[...] "Mijn lichaam was in de Van Breestraat", zo verraste de oude de zaal, "maar mijn ziel was op de Champs Elysees. Zo gehaast als ik mij voelde, zo dankbaar was ik tegelijkertijd dat ik hier in Amsterdam Zuid liep en niet in het hart van Parijs. Flarden beelden en geluiden schoten door mij heen, die sirenes, het massale getoeter, de lucht van benzine en rubber, heel vreemd dat detail van een moeder met een kinderwagen vol met boodschappen, ik vroeg me af waar het kind was en toen ik de blik van de vrouw volgde zag ik in de verte tussen de drommen mensen de vader met een kind op zijn schouders, hij zwaaide, zij riep iets wat hij nooit kon verstaan, overstag gaan bij harde wind heeft hetzelfde effect, ik was op het zeilkamp van mijn school, zo zenuwachtig en onervaren als we waren moesten we per se met harde wind het water op. Ik was er helemaal niet gerust op. Net op het moment dat we overstag gaan roept die instructeur iets dat ik door het geklapper van de zeilen onmogelijk kan verstaan maar het lijkt toch iets belangrijks te zijn, misschien mochten we helemaal niet overstag, ik heb het nooit geweten. Er kwam een vrouw langs met een opvallend parfum en even vroeg ik mij af - het zij mij vergeven dat ik hier over spreek, maar ik hoop door mijn onbevangen getuigenis mijn onschuld te onderstrepen (schuin oog naar rechter)- ik vroeg mij dus even af of zij voor of na het aantrekken van haar ondergoed dit parfum had aangebracht, en of zij die nacht alleen, of met een ander was geweest. Het antwoord was volkomen onbelangrijk voor mij, mijn hoofd, mijn gedachten gaan censuur en ratio ver vooruit, de zon viel in mijn oog via een autoruit als in Zwolle lang geleden toen mijn vrouw en ik elkaar onze liefde bekenden. Ze moest lachen, door haar tranen heen, omdat ik al die tijd een oog hield dichtgeknepen en zo was ik thuis bij haar, de hond, de kinderen en tegelijk besloot ik alléén maar een kwarkpunt bij de bossche bollen te nemen als die niet van de vriezer kwam. Ook kwam mijn avondmaaltijd in mijn gedachten, het was een ovenschotel die ik de dag ervoor had gemaakt, bijzonder praktisch zoals ik ook andere dingen zo praktisch mogelijk tracht aan te pakken. Des te meer hinderde het mij dat ik geen oplossing wist voor de vraag, naar welke halte van welke tram ik moest lopen om de meeste kans te hebben daarmee mijn zuster te verrassen. De twee komt immers links, de zestien rechts van mijn huis, en het is nog precies tussen twee haltes in óók. Ik heb nooit geweten wat te doen bij onzekerheid en in plaats van dat het minder wordt nu ik ouder ben, lijkt het wel of elke onzekere situatie een intensivering, een optelsom wordt van alle grote en kleine dilemma's waarvoor ik eerder in mijn leven heb moeten staan".

" Genoeg", sprak de rechter, "dank u. Dat van die onzekerheden die zich maar opstapelen in plaats van dat u er wat van leert, en die gepresseerdheid oftewel haast van u aan het begin, die zou ik als ik zou willen tegen u kunnen gebruiken, maar ik geloof niet dat ik dat wil en bovendien heb ik dat beloofd. Gaat u dus zitten, u hoort nog van mij, en ik verzoek de andere partij naar voren te komen [...].