Fragment:

[...] In elk geval, na dat feestje, waarop zelfs de directeur een kopje zelfgemaakte soep nam en het lekker vond, was dat mes verdwenen. Het is nooit meer terug gekomen. Je bent er aan gewend geraakt, maar nu, voor dat bezoek, dat zich ruim van te voren heeft aangekondigd, heb je een echte onstomp gemaakte Kitchenmaid uit Londen laten smokkelen. Goed. Neem een kopje thee, ik heb verschrikkelijk veel te vertellen. Je gaat bezoek krijgen, je gaat koken, eerst ga je spullen snijden. En daar neem je met de winterwortel vis of kip godverdorie een stukje vinger mee. Niet definitief dat zie je wel maar toch is direct actie geboden want het bloedt als een rund. Je rukt een theedoek van de muur met tegel en al en wikkelt hem om je hand. Je rent naar buiten richting EHB0, je rent terug om je autosleutels te halen maar je huissleutels liggen binnen. Je bonkt op de deur met je goeie hand tot de buurvrouw open doet. Je rent naar boven, uiterst geconcentreerd, je weet dat het om je leven gaat. "Waarom heb je niet aangebeld" vraagt de buurvrouw.
Met autosleutels, met huissleutels, met theedoek plus tegel ben je even later bij je auto te vinden en hij doet het, hij start. Je raakt zo verliefd op die auto dat je erover denkt uit principe en niet uit nood low-budget man te worden. Hop naar het ziekenhuis. Je stuur, theedoek en handen zijn al rood, het ziet er pittig uit. Dit is het moment om door rood te rijden hoewel dat niet altijd verstandig is. In je zojuist al vermelde uiterste concentratie weet je dat dat soms de zaak alleen maar erger maakt. Je besluit de kwestie van geval tot geval te bekijken. Met een noodgang stuif je over de weg, in no time ben je bij het ziekenhuis. Je knieën zijn nu ook rood plus het interieur maar dat was al oud. De hele weg blijkt stoplichtloos. Je rijdt je wagen het gazon op bij de eerste hulp. Bij het remmen trek je een centimeters diepe geul in het gras, dat mag, dat hoort zelfs een beetje in een geval als dit [...]