INSTALLATIES EN PROJECTEN

Laurens van der Zee

 

terug naar DICHTER

INSTALLATIES EN PROJECTEN

Diverse columns,speeches en teksten

De Opblaaspop

One night only

Nestor - geen wonder

De Vliegende Hollander

Het meisje met de gouden haren

De Kat-Cacteeënyclus

Stegen

Licht in mijn oren

Anagrammenboek

Theekoepeltje Dichtersdomicilie

Gedichtenmarathon

De Dionysische Boom

De Zee als Dichter

Dít gaan we doen!

Straatmuzikant

Muziekontbijt

Min Tien Beaufort

Degelperspoëzie

Een Kerstverhaal

Vitrine "Van kop tot teen"

Linnaeus Geluidslandschap

Linnaeus Tekstbanieren

Rouwadvertenties Holland2050

Tambal Ban

Neem die kans, geef die kans!

Ontmoeten in Beeld

"Context" Fotowedstrijd

Vertaalproject "De wereld rond gedicht"

Rouwadvertenties "Begraven in Wageningen"

Taal in Zicht

Food for You

Het benzinestation, de komma in de reis

By the Way

Volksfront Allen Arm

Taaloefening

Speculaetie Staete

In vrijheid gesproken

Beelden van Gelderland

Molenmarkt

Verhalende rivier

De Tafel van W

Tel Sul

Wereldrecord kleinste schroefje

Teksten bij Araun Gordijn

Ons Huis

Apparaten vet en mager

Tussenhuidse teksten

Van mijn oude bank...

Morghe Sahar

Ministerie van in onbruik geraakte zaken

 

NEEM DIE KANS, GEEF DIE KANS! - Wageningen 23 september 2008

De bus van de campagne Pardon voor Grensgevallen deed op dinsdagochtend 23 september 2008 Wageningen aan .Het is een aktie van diverse organisaties samen om een aantal asielzoekers alsnog onder het Algemeen Pardon te laten vallen. Het zijn mensen die in vrijwel alle opzichten voldoen aan de criteria. Vandaar de naam "Grensgevallen".
Op de Markt van Wageningen heb ik een toespraak gehouden. Ook heb ik het motto bedacht dat op een aantal heteluchtballonnen is geschreven en de lucht is ingestuurd. De tekst was "Neem die kans, geef die kans!"; in mijn speech stelde ik dat wij nu in de gelegenheid zijn deze mensen een nieuwe kans op een gewoon leven te geven. Hieronder mijn speech:

KANS
Dames en heren, mijn naam is Laurens van der Zee. Ik ben een eenvoudig mens: als er iets moois gebeurt ben ik blij, als er iets minder moois gebeurt ben ik minder blij. De mensen zeggen, hoe kun je blij zijn als je ziet wat er dagelijks in de kranten, op TV en op het internet komt. Nou, echt blij ben ik dan natuurlijk niet, maar hopeloos word ik zeker niet. Media hebben namelijk nieuws nodig. En uitzonderingen zijn het beste nieuws. Dat een paar miljard mensen, verspreid over de hele wereld, elke dag hun werk doen en goed voor elkaar zorgen, kijk, dat is geen uitzondering, dus is het geen nieuws, en komt het niet in de krant. Maar het gebeurt wel. Mensen zijn over het algemeen goed voor elkaar, dat is ons instinct. Je reikt iemand een hand als ie dreigt te vallen. Dat gaat vanzelf. Daarom zijn ook zoveel burgers ongelukkig met het asielzoekersbeleid in Nederland. Natuurlijk roepen er een stel dat ons land vol is. Maar wij, eenvoudige burgers, zien het lijden van onze gevluchte medemensen, onze naasten, letterlijk naast ons, heel dichtbij. We zien hun zorgen, hun vertwijfeling, hun eenzaamheid. En natuurlijk wil je daar wat aan doen, zo zitten mensen over de hele wereld in elkaar! Kunnen zij er wat aan doen dat ze ergens op een breukvlak hebben gewoond en nu de wereld in zijn geslingerd door krachten die hun verre de baas zijn? Neergekomen in een vreemd land, in een vreemd klimaat, omringd door een vreemde taal, ver van je familie en je vertrouwde omgeving, zit je nu klem in een boek dat zo dik is als de afstand tussen Schengen en Dublin. Een speelbal van rechters, regels, tolken, al dan niet actieve advocaten, geluk, ongeluk en toeval. Nu moet je bewijzen wie je was terwijl je niets meer hebt, je land van herkomst in puin ligt en de machthebbers je vijand zijn. En hier word je door de hele verzameling grenswachters en ordebewaarders met wantrouwen ontvangen. Dat is hun werk, maar voor jou is het een beroerde start. Bewijs maar waar je was en wanneer. Bewijs maar eens dat je géén slecht mens, een oplichter, beul of andere crimineel bent. Maar hoe kan iemand dat bewijzen onder zulke ongunstige omstandigheden, al doet ie nog zo zijn best? Voor ons als burgers is het een onverdraaglijke gedachte dat mensen van goede wil geen eerlijke kans krijgen. Want wat is erger: een slecht mens een kans geven of een goed mens géén kans geven? Ik denk het laatste: een goed mens géén kans geven om te zijn wie hij is of te worden wie hij zijn kan, is een onherstelbaar verlies voor hemzelf en voor de maatschappij tot in de verre toekomst, vele generaties vanaf nu. En de goeden hebben we juist zo nodig! Wij hier in ons rijke land, op ons fluwelen kussen, hebben nu de mogelijkheid om die onbekende ander de kans van zijn leven te geven. Elke vreemde die om hulp vraagt betekent ónze gelegenheid om een medemens in staat te stellen zijn leven weer op de rails te zetten. Ik vind dat we dat moeten doen als het ook maar enigszins kan. Laten we het risico dat het niet lukt maar nemen. Laten we de letter van de wet ruim interpreteren. Elke asielzoeker in nood is een kans voor jou en mij. Laten we die nemen en geven van mens tot mens, van hart tot hart, hand op hand. En dat is dan ook het motto op de geluksballonnen die we nu gaan oplaten: NEEM DIE KANS, GEEF DIE KANS!

Laurens van der Zee, Actie Pardon voor Grensgevallen, Wageningen, 23 september 2008.


 

 

©2007,2008 laurens van der zee, alle rechten voorbehouden. ontwerp Armand Haye