(fragment)

Ik ben gek op lijven. Groot en klein, dik of dun, als 't maar warm is en begrijpelijk. Ik heb eean jaarkaart genomen op het openbaar vervoer. Met mijn werk heb ik het zo geregeld dat ik precies met de spitsuren buiten sta. Dan kan het feest wat mij betreft beginnen. De meeste chauffeurs kennen mij en ze groeten me beleefd. Waarom? Verdienen ze eraan als ik me te buiten ga aan schurken en wrijven.? Niet dat ik weet. Ze houden mij voor een attente passagier, een klant die coöperatief de oproep tot aanschuiven overneemt en als geen ander de massa tot indikken weet te bewegen. Wat een genot: de ogen gesloten stort ik mij tussen de lijven, nog voor ik bij de uitgang ben ben ik al klaar. Een keer slechts duurde het tot de achterbank, maar dat was, bleek later, omdat ik een griepje onder de leden had. Wat zeg ik een griepje? Een enorme griep, mijn dokter zegt 't is dat je bent blijven leven anders was je dood geweest[...].